Страусы в комплексе с козами-курами-осликами, с павлином, с живописными пейзажами, а также здоровое питание, неповторимый деревенский колорит - все это дает возможность полностью "отключиться" от жизненных проблем и городской суеты. И не стоит лететь на встречу с экзотикой в жаркую Африку. Достаточно съездить в окрестности Кобрина ...
Чорныя страусы ў Беларусі, якія тут прыжыліся, ледзь не трапілі
ў Кнігу рэкордаў Гінэса
Экзотыка бывае рознаю. Вось чорны афрыканскі страус — ну зусім не тыповая птушка для нашых шырот. А ў Беларусі прыжылася, прычым асабліва масава — на “Страусіным ранча” пад Кобрынам, у вёсцы Казішча.
Трохі гісторыі
Пра свайго асабістага страуса мой сын пачаў марыць шмат гадоў таму: у адным егіпецкім гатэлі сустрэўся з парачкай чароўных “птушачак”, кожная з бычка.
Тыя гулялі па тэрыторыі, нібы куры, а за сынам, адчуваючы прыязнасць, увогуле хадзілі па пятах.
Вядома ж, такую цацку малому дужа захацелася ўзяць с сабою.
Ды з купляй страуса тады неяк не склалася, што вельмі расчаравала сына.
І на многія гады ён збярог шчырае жаданне: паназіраць за гэтым цудам прыроды ў “натуральных умовах”.
Ну не ў Афрыцы — дык на фермах у Беларусі.
Вось таму не першы год мы на пачатку лета туды й выпраўляемся.
Такіх фермаў, здаецца, у нашых краях ужо з пяць.
Вось і нядаўна мы наведалі ў Брэсцкай вобласці страусіную ферму — самую вялікую, дарэчы, на тэрыторыі СНД.
“Страусінае ранча” — велізарная гаспадарка, разлічаная на 1000 страусаў.
Размясцілася ў вёсцы Казішча: гэта Кобрынскі раён Брэстчыны, ад Мінска 350 км.
Даехалі досыць хутка, але “зусім не афрыканскі” дожджык церусіў, і вырашылі мы крыху пазней сустрэцца з экзотыкай.
А спачатку праехаць па вёсцы.
І на ўскрайку яе, ля могілак, выявілі яшчэ адну славутасць Казішча: драўляную Траецкую царкву, пабудаваную ў сярэдзіне XIX стагоддзя.
Дарэчы, яна ўнесена ў Спіс гістарычна-культурных каштоўнасцяў Беларусі.
Да таго ж адзін тамтэйшы жыхар нам расказаў: настаяцелем царквы ў канцы XIX стагоддзя стаў Антоній Усакоўскі, ураджэнец Віцебшчыны.
І што гэта, між іншым, — прадзед вядомага рок-музыкі Андрэя Макарэвіча.
У Казішчы, па словах вяскоўца, нарадзілася і родная бабуля Андрэя, Лідзія Антонаўна, якая потым жыла ў Маскве.
Так што не здзіўлюся, калі ў рэпертуары знакамітага гурта “Машина времени” з часам з’явіцца песня пра страусаў...
Ну а яны, нягледзячы на зусім не афрыканскае надвор’е, былі таварыскія і цікаўныя.
Згледзеўшы нас, падышлі блізка: можна было нават пагладзіць.
Але ўжо ведаючы і нават аднойчы зведаўшы на сабе вокамгненны ўдар дзюбай, мы не адважыліся.
Між тым паводзіны страусаў на ферме — іншыя, чым у заапарку.
Ну нам жа ёсць з чым параўноўваць.
На “Страусіным ранча” яны як на тэрыторыі згаданага афрыканскага гатэля: какетліва робяць рэверансы, ганяюцца адзін за адным, распускаюць крылы і нават танчаць.
Страусы з задавальненнем пазіруюць перад камерай.
І калі страуса пакратаць страшнавата, то пабыць з іншымі жывёламі блізка — не праблема.
Ослік Якаў і плямістая аленіха Сонечка з велізарным задавальненнем елі з рук моркву і хлеб.
Камерунскі казёл некаторым дазваляе пачухаць у сябе за вухам.
Не надта разумеў нас велізарны паўлін: яго мы так і не ўгаварылі распушыць хвост.
Хадзіць па тэрыторыі можна толькі ў суправаджэнні экскурсавода, бо гэта ўсё ж вытворчая зона.
Экскурсія доўжыцца каля гадзіны.
Найбольш наведнікаў — у цёплую пару года: да 2000 у месяц.
Прыязджаюць з Расіі, Польшчы, Германіі, Англіі, былі нават з Філіпін.
Там можна спыніцца ў гасцявых хатках.
І не толькі дзівіцца можна на тых птушак.
У іх карыснае мяса, і ацаніць яго смак можна ў мясцовым кафэ.
Там гатуюць стэйкі, каўбаскі, шашлыкі, смажанку з гароднінай у гаршчочках.
Мы елі стэйк з ананасам і каўбаскі.
Мяса на смак — маладая цяляціна, па колеры — нібы ялавічына.
Паспрабаваць можна і стравы з яек.
Не хапіла ўсяго 50 грам
Дарэчы, дзякуючы ім “Страусінае ранча” ледзь не трапіла ў Кнігу рэкордаў Гінеса.
Не хапіла ўсяго 50 грам: найвялікае яйка, знесенае ў Казішчы, заважыла 2250 грамаў, а яйка-рэкардсмен — 2300.
Адно яйка мы прыхапілі з сабой, і ўжо ранкам згатавалі амлет, памерам з вялікую піцу: і самі паелі, і суседзяў частавалі.
Нам яшчэ расказвалі, што на аснове тлушчу страусаў вырабляюць лячэбную касметыку — на адной з вытворчасцяў у Мінскай вобласці.
А набыць яе можна і ў мясцовай краме.
Як і... летнія туфлі з страусінай скуры.
Колькі каштуюць — не ведаю.
Пэўна, расхапалі: пры мне іх не было.
Дарэчы, па трываласці скура страуса толькі слановай саступае…
Калі вярталіся ў Мінск, то настрой быў такі, як быццам пабывалі ў аздараўленчым цэнтры.
Шмат уражанняў, і не скажаш, якія самыя-самыя.
Зразумелі: страусы ў комплексе з козамі-курамі-ослікамі, з паўлінам у дадатак, з маляўнічымі краявідамі, сасновымі барамі, а таксама здаровае харчаванне, непаўторны вясковы каларыт — усё гэта дае магчымасць цалкам “адключыцца” ад жыццёвых праблем і гарадской мітусні. І не варта ляцець на сустрэчу з экзотыкай у гарачую Афрыку.
Дастаткова з’ездзіць у наваколле Кобрына...